Riders on the storm
Na twee loodzware etappes hopen we op wat genade van de weergoden, helaas, ze zijn deze ochtend niet met ons. We vertrekken met enkele verloren druppels maar algauw rijden we door een hevige douche het dal uit. Het vocht loopt ons los in de schoenen maar het gemoed drijft bij EnBloc altijd boven. De ‘Riders on the storm’ knallen tegen 27 km/u het eerste uur aan flarden. Het meer van Luzern schittert niet zonder zon maar lang moeten we niet meer wachten.
Vierwoudstrekenmeer
De eerste stralen scheuren door het wolkendek als we de stad aan het ‘Vierwoudstrekenmeer’ verlaten. We slalommen van Luzern naar Olten tussen het openbare vervoer en genieten hier en daar van een lekker bollend fietspad. We rijden een ferme tijdrit langs licht aflopende wegen en staan versteld van onze eigen reserves. In Olten wacht ons een enige echte uitdaging van de dag; Unter Hauenstein. In gestrekte draf vallen we aan. 5,5 kilometer lang gaan we niet onder 15 km/u. En we zouden geen haantjes zijn moesten we de laatste 200 meter nog eens alles uit de kast sleuren. Met ietwat verzuurde bovenbenen schuiven we alweer aan een gedekte lunchtafel. Simpelweg toppers, onze soigneurs!
Wilkommen in Deutschland
Calorieën opgedaan hijsen we ons terug in het zadel. De een ervaart dit al iets aangenamer dan de ander maar laten we stellen dat er leuker dingen zijn. Eén opsteker: het gaat van hier in licht dalende lijn tot een tiental kilometer van onze slaapplaats in Thann. In Basel heten we onszelf welkom in Duitsland om 3 kilometer verder alweer de grens met Frankrijk te kruisen. We merken meteen aan de verhakkelde, ronduit gevaarlijke fietspaden, putten in het wegdek en de onverklaarbare reeks rode lichten dat we Zwitserland achter ons laten. Mulhouse spant hierin overtuigend de kroon en we zijn blij deze stad snel achter ons te laten. Gelukkig vinden we snel de Rijn en mogen we deze een heel eind volgen. We voelen ons uitgelaten en spelen ‘coureurke’ als frisse, jeugdige veulens. Demarreren, gaatjes laten vallen, terughalen en nog eens aanvallen, heerlijk! Vooral als je beseft dat dit na 160 kilometer nog met overschot lukt. Nog 28 kilometer te gaan naar terminus Thann.
Zalm
Tevergeefs zoeken we een terras om onze etappe met een frisse pint te vieren. We stomen hard en onverstoord verder richting het dorpje aan de voet van de Vogezen. Met open armen en welgemeende high-fives rijden we het erf op. Streepje onder etappe 3, een lekkere 188 kilometer er bij getikt voor het goede doel. We hebben vandaag wat tijd over om eerst een biertje te nuttigen en uitgebreid te douchen. We hoeven geen matras op te pompen noch slaapzak uit te rollen, pure luxe… Maar het beste moet nog komen. De trap afstrompelend wiegen heerlijke geuren onze kant op. Onze soigneurs verwennen ons al 3 dagen lang met de meest verfijnde gerechten (in rigoureuze porties), toch vanavond overtreffen ze zichzelf nogmaals. We krijgen een fabuleuze moot Zalm met verfijnde pasta voorgeschoteld. Sergio Herman, Pascal Naessens en Jeroen Meus kunnen hier samen een puntje aan zuigen en komen dan nog niet in de buurt. Ik sluit graag af met zeer gemeende dankjewel aan onze soigneurs die ons belachelijk goed in de watten leggen. Zonder hen is dit verre van mogelijk. Onze helden: Phillip, Valerie, David, Paul en Lieven. Stuk voor stuk mensen van uitzonderlijke kwaliteit. Zij houden ons op weg…
Afsluiten doen we met de laatste woordspeling van de dag;
Goed, we gaan Thann gaan slapen! 😉
driesplaetevoet.wordpress.com 