Criterium van het versleten zeemvel

Hier wordt gewerkt…

Zoals elke Giro, Tour en Vuelta er een streep onder trekt, sluit ook deze blog af met zijn plaatselijk criterium. Nog even wat schrijfsels draaien voor het doek definitief valt. Nog een laatste keer sprinten tot op de meet en dan rusten. Beseffen dat het voorbij is. Overschouwen wat een avontuur Tour For Life² is geweest. Al is ‘een avontuur’ licht, té licht uitgedrukt. Dit was een waanzinnige trip dat voor altijd bij zal blijven. Met mijn blog probeerde ik mezelf te motiveren, wat zeker is gelukt. Al moest ik soms evenveel goesting kweken om mijn wekelijkse post te halen, als op de fiets te springen. Maar eens de eerste woorden feit waren volgde de rest wel vlot. Elke week groeide het aantal lezers met als logisch hoogtepunt; de fietsweek zelf. Ik was er niet van bewust wat voor impact mijn verslagjes op het thuisfront hadden. Ik stond dan ook versteld van de vele schouderklopjes, complimenten en bedankingen die ik mocht ontvangen bij thuiskomst. Mijn borstkas ging 2 centimeter vooruit, ik kon niet stoppen met glimlachen en ben er bijna zeker van dat mijn ogen blonken. Een heerlijk raar moment na die laatste 190 kilometer. Ondertussen is mijn borstkas gaan liggen en mijn neus gesnoten. Trots op mijn dagboekje, dat tijdens een eenzaam tochtje in Balegemse velden ontsproot.

Zoals het een echte coureur betaamt – al zal ik dit nooit of te nimmer worden – wil ik nog een laatste keer met wat mercietjes strooien. Eerst en vooral aan jullie allen. Bedankt voor de vele reacties en complimentjes, maar vooral voor het lezen. Beseffen dat je gelezen wordt, geeft extra stimulans er nog eens keihard voor te gaan. Familie en vrienden. Merci voor de steun, zowel financieel als moreel. Jullie hebben dit avontuur mee tot een succes gemaakt. De crew soigneurs. Zonder jullie zaten we waarschijnlijk nog ergens verkleumd te verhongeren tussen Vogezen en Ardennen. Een beter, enthousiaster en genereuzer team bestaat niet. Met een schijnbaar onuitputtelijke energie bleven jullie voldoen aan onze grillen en werden we steeds met brede glimlach gemasseerd. Er werd gekookt als chefs en jullie sloegen keer op keer onze natte tenten op om ze 200 kilometer verder weer neer te poten. Een onwaarschijnlijk dikke merci voor jullie werk en inzet. Mijn ploegmaten. Ook zonder jullie was het niet enkel saai fietsen maar compleet onmogelijk geweest dit kunstje te klaren. Ik ben zeer tevreden over mijn nieuw setje copains. Ze zijn niet allen even afgetraind, hygiënisch of intelligent maar ze zijn gewoon niet klein te krijgen. Stuk voor stuk optimo-toppers met een pittig gevoel voor humor en een onwaarschijnlijk doorzettingsvermogen. Échte mannen zonder beenhaar, beschikkend over een deftige lading testosteron en competitiviteit. Zo heb ik ze graag. Merci gasten! PS: Wanneer gaan we nog eens fietsen?

Knights of EnBloc

En last but not least mijn kroost en eigenste vrouwtje. Tussen het voltijdse werk ging ik graag nog part-time trainen, En-Bloc vergaderingen bijwonen, spinnings op poten zetten… en elke zondagavond een tekstje opstellen. Als ik voor iets ga dan is dit meestal met passie en gedrevenheid, tijd moet dan maar volgen. Niet zo voor de thuisblijvers… Toch bleven ze onvoorwaardelijk achter het project staan en kreeg ik de mogelijkheid dit verhaal tot een goed einde te brengen. Dikke merci alledrie!

Duizenden kilometers en woorden verder en mijn zeemvel is nog niet versleten. Nog lang niet zelfs. Moest ik er dan toch ooit een gat in krijgen, koop ik gewoon een nieuw! Keep on dreaming, keep on cycling! Grtz Dries

Dream Team!

Tour For Life² in cijfers.

We did it, maar wat deden we nu eigenlijk precies? Om dit te weten te komen rakelde ik wat gegevens bijeen en schets ik onze Tour For Life² in cijfers.

De Tour:
We fietsten 1 onvergetelijke tour dat 4 landen aandeed en uit 8 etappes bestond. Op die 8 dagen reden we dagelijks gemiddeld 174 kilometer en klokten bijgevolg af op 1 391 kilometer. De langste rit telde 234 kilometer, de kortste 131. Om dit klaar te spelen zaten we 58 uur en 36 minuten gebeiteld in het zadel, goed voor een totale gemiddelde snelheid van 24 km/u. We trotseerden 20 officiële cols waar we vooral gevloek, gezweet maar ook bakken trots op achterlieten. Op deze reuzen vermaalden we maar liefst 24 749 hoogtemeters en bereikten we het hoogste punt, Croix de Fer, op 2046 meter. De langste klim bestond uit het huwelijk van Lautaret en Galibier; goed voor een dikke 36 kilometer klimplezier. De zwaarste onderneming was dan weer de Col de la Madeleine. 19 kilometer zwoegen aan een gemiddelde van 8% en een maximum van 11%. We reden 12 keer lek en leden maar 1 valpartijtje. We kunnen dit lijstje mooi afsluiten met de meteogegevens. We reden amper 1,7 dagen in de gutsende regen de rest was best te pruimen. De laagste gemiddelde dagtemperatuur prikte 12.4°c, de hoogste 21.3°c.

EnBloc dans le mirroir

Coureurs, soigneurs, logistiek en menu:
8 koppige coureurs werden strak gesoigneerd door een 9-koppig topteam. Zonder deze crew, bestaande uit 2 masseurs, 2 koks en 5 all-rounders, was onze opgave waanzin geweest. Samen met deze jolige bende sleepten we 14 tenten + eettent en alle toebehoren door 8 campings. We werden gemotoriseerd bijgestaan door 2 camionettes, 1 auto en een moto, die ons de laatste dag vervoegde. Ons gevarieerd menu werd meer dan gesmaakt.

Paul, worstendraaier van dienst

We kregen Spaghetti Bolognaise, barbecue, worst met appelmoes, couscous met kip, zeewolf met spirelli, wrap met chili con carne en varkenslapjes met warme groentjes geserveerd. Je zou voor minder het water in de mond krijgen. We verorberden dit met smaak en in giga-hoeveelheden. Om ons buikje te vullen voorzagen de koks, onder veel andere; 3kg couscous, 3,7kg zeewolf, 6 pakken spaghetti en 6 pakken spirelli, 15kg aardappelen, 60 worsten en 80 eieren. We verorberden een kleine 100 stokbroden met 2 grote potten choco, 2 potten confituur, 3kg hesp en 3kg kaas. Natuurlijk werden we voorzien van de nodige vitaminen via bergen verse groenten en fruit, hopen noten en granen en sloten yoghurt en melk. We spoelden dit elke avond gezellig door met een 30-tal pinten en sloegen geregeld een vers brik rode wijn aan. Op de fiets gooiden we elke dag, weliswaar met minder genot, een 7-tal sport- of mueslibars achter de kiezen. Dit heerlijke gebeuren vulden we aan met een duet van 2 bananen en gellekes. Onze bidons, alsmaar meer gevuld met aqua pur, telden er een 6-tal per dag. Hier kwamen dan meestal nog een colaatje of 3 en een heerlijk halve liter recup-shake bij. Dat we geen gram zijn aangekomen ligt aan het feit dat we dagelijks gemiddeld 4000 calorieën verbrandden. Genoeg om 4 big mac-menu’s, 10 bakken friet, 15 Marsen of 160 rijstkoeken te evenaren…

Volle maan

Varia:
… ofwel weetjes zonder nut. We zongen 429 liedjes op de fiets. ‘Gente di mare’ van Umberto Tozzi werd 98 keer ingezet maar geen enkele keer afgewerkt. We spotten gemiddeld 3 knappe vrouwen en 5 roofvogels per dag. Al waren de beelden door onze snelheid wat wazig en komen die vrouwen waarschijnlijk nog niet aan de tippen van onze eigen prinsessen. Er werden dagelijks minstens 100 foto’s genomen waarvan minstens een derde niet voor publicatie vatbaar is, hetzij door de kwaliteit, hetzij door de inhoud. Zie links…

Artsen Zonder Grenzen:
Last maar zeker niet least, de cijfers van ons grootste doel. We organiseerden in één jaar 12 activiteiten en verzamelden daarmee maar liefst 25 000 euro. We overhandigden dit onder minutenlang applaus in aanwezigheid van honderden familieleden en vrienden, een kippenvelmoment die bij zal blijven.
Met die 25 000 euro kan Artsen Zonder Grenzen 4 800 mensen van pijnstillende en andere geneesmiddelen voorzien, 6818 mensen aan een hygiënekit helpen of 200 dokters 2 dagen ter plaatse inschakelen. Het is mij een eer geweest mijn steentje bij te kunnen dragen aan dit fantastisch project, een waanzinnige trip. Goeie moed aan AZG en nogmaals bedankt aan allen voor elke donatie en elke vorm van ondersteuning!

One happy team!